کریم آل عبا       یا حسن مجتبی

کشته زهر جفا          مولا حسن مسموم

یا حسن (3) یا مسموم

تو دیده ای یا حسن     در سن کودکیت          حادثه کوچه را

تنها تو شاهد شدی بر حالت مادر و        بر کل آن ماجرا

         غریب مادر تویی        سبط پیمبر تویی

         دلدار حیدر تویی       مولا حسن مسموم

در وقت آمدن از        مسجد به خانه حسن تنها عصایش شدی

حافظ به اسرار او سنگ صبور غم و    آن غصه هایش شدی

         برگو از آن ماجرا در بین آن کوچه ها

         دشمن چرا زد تو را مولا حسن مسموم

زینب نظاره کند        بر رنگ روی تو و  آن پاره های جگر

اهل سما و زمین          از داغ تو می
زنند     هردم به سینه وسر

         از داغ تو اینچنین زینب شده دل غمین

         احوال ما را ببین       مولا حسن مسموم

مدینه از بهرتو         شد وادی غربت و   تنهای تنها شدی

در شهر جد خودت   در بین آن دشمنان   تنها چو بابا شدی

         ای سید عالمین      شد یاور تو حسین

         گویم به صد شور وشین     مولا حسن مسموم

عاشقت هستم   دل به تو بستم    ابی عبدا...

این شده ذکروشعارم     نوکریت افتخارم ابی عبدا...

ای عزیز فاطمه تو پادشاه کربلایی         سید
اهل بهشتی تو گل خیر النسایی

خون من جاری براهت توکه خودخون خدایی  قسمتم کن تا نمایم
جونمُ بهرت فدایی

من غلام تو    مست
جام تو   ابی عبدا...

اشک بر تو اعتبارم نوکریت افتخارم ابی عبدا...

من که عاشق گشته ام بر تربت کرببلایت     قسمتم
بنما دوباره که بیام برا زیارت

دل بیقرار من نداره جز این دیگه حاجت    که اونم یه روز بشه زایر اون صحن وسرایت

ای امیر من    بی نظیر من    ابی عبدا...

ای همه دار و ندارم     نوکریت افتخارم ابی عبدا...

ضربان قلب من ذکر حسین و یا حسینه     مذهبم عشق تو ای عشق خدای عالمینه

دل من به یادتو همیشه غرق شوروشینه      به خدا قرار این دل صحن بین الحرمینه

من گدای تو   جان فدای تو  ابی عبدا...

من ز هجرت بی قرارم    نوکریت افتخارم ابی عبدا...

نوکری آستانت برتر است از پادشاهی        من به غیرازتو ندارم یاحسین دیگر پناهی

ای که عشق تو شده عشق حقیقی الهی     چه شود اگر کنی به عاشقت نیمه نگاهی

ای نیاز من   چاره ساز من ابی عبدا...

غیر تو یاری ندارم   نوکریت افتخارم ابی عبدا...

اربابم حسینه شاه عالمینه

او حیدر و فاطمه را نور دو عینه

تو عشق مایی خون خدایی        شاهنشه تشنه لب کرب و بلایی

تو نور عینی عشقم حسینی       سیـد و سـالار تـمـوم شهدایی

من هم غلامت   عاشق به نامت          آمده ام امشب به درگاهت گدایی

ای یار زینب دلدار زینب       بنما مدد تا که شوم بهرت فدایی

مجنون جمالت    خون من حلالت

تموم زندگی من مال حسینه

سبط پیمبر ای شاه بی سر     جسم تو
در کرب و بلا در خون نشسته

ای عشق زهرا بنگر که زهرا     آمـد سـر بـالـین تـو با حال خسته

بنگر به خواهر    با حال مضطر      از عشق تو فرق سر خود را شکسته

بنگر که زینب     در تاب و در تب        راهی شده بـا کـاروان با دست بسته

او زار و حزین است     ذکر او چنین است

تموم هستی ام فقط عشق حسینه

ای نور عینم در شور و شینم         بنگر که از داغت شدم قامت خمیده

برگو برادر   ای جان خواهر          کی رأس پاکت را به نامردی بریده

ای تکسوارم   ای یادگارم       زیـنـب ز بـعـد تو مصیبتها کشیده

در کوفه وشام     سنگ از لب بام         خوردم ولی در راه تو ای نور دیده

چون صوتت شنیدم   ناله
برکشیدم

این صوت قرآن حبیب من حسینه

ای شاه عالم       بنگر به حالم       گشتم غمین از دوری کرب و بلایت

دل خونه تو   دیوونه تو        قسمت نما تا که بیام بهر زیارت

عشق تو در دل     جانم چه قابل      جان پـدر و مادرم گـردد فدایت

عشقم جمالت    خونم حلالت     خونم شود جاری به عاشورا برایت

باشد افتخارم     این گشته شعارم

تموم آبروی من از تو حسینه

من قاسمم پور حسن بهرت فدا این جان من

بی یاوری در کربلا عموجان

یاری کنم اینک تو را عموجان

منم قاسم از آل مصطفایم من      عمو جانم
یتیم مجتبایم من

چو دیدم یکه و تنها تو را گفتم      که
یاور بر غریب کربلایم من

بر فاطمه تاج سرم من یادگار حیدرم

تـنـها مـیـان اشقـیا عموجان

یاری کنم اینک تو را عموجان

به دشت کربلا در روز عاشورا      نمایم
یاریت ای شاه بی همتا

چو می پرسی ز مرگ از من همی گویم شهادت
در رکابت از عسل احلی

مثل خودت بی کفنم من قاسم بن الحسنم

جانم کنم بهرت فدا  عموجان

یاری کنم اینک تو را عموجان

چو دیدی پیکرم را غوطه ور در خون    تنم
پامال اسبان و رخم گلگون

مبـر مـن را بـه سوی خیمه گه مولا    که
گردد مادرم از دیدنم دلخون

بستم حنا با خون خود   حجله من غمخانه شد

عروسی ام گشته عزا عموجان

یاری کنم اینک تو را عموجان

عموجان یک وصیت از پدر دارم         به
این خاطر من اندر فکر پیکارم

در آن لحظه که بر روی  زمین افتم      بـه دل مـن آرزوی دیـدنـت دارم

افتادم از    پشت فرس      عمو به فریادم برس

ناله زدم پـیشم بیـا  عموجان

عباس من آب آورم           پشت
وپناه لشکرم

ای ساقی لب تشنگان اباالفضل

تویی علمدار جوان اباالفضل

ابوفاضل تویی دارو ندار من      همه عشقـم
نگـار من بهار من

ببین با رفتنت ای جان جانان         ز
کف رفته همه صبر و قرار من

فخر سپاه من تویی          پشت
و پناه من تویی

تویی بـرادر را  امان  ابالفضل

 ای ساقی لب تشنگان ابالفضل

ابوفاضل تویی سردار خوش قامت        به
خیمـه کـودکـان باشند بی تابت

برادر جان نمـانـده بهر مـن طاقت      برم
تا خیمه گه این جسم بی جانت

افتاده ای روی زمین        ای
تک یل ام البنین

من گشته ام قامت کمان ابالفضل

ای ساقی لـب تشنگان  ابالفضل

بدون تو شدم من بی کس و یاور        سر
جسمت رسیده از جنان مادر

بـگـو بـا من قـرار سینه خـواهر         کجا
گشته جدا دست تو از پیکر

دستت جدا از پیکرت         پشتش
شکست برادرت

ناله زدی ادرک اخاک ابالفضل

ای ساقی لب تشنگان ابالفضل

ملائک در غم تو دیده گریانند         نـبـی
و حیـدر و زهرا پریشانند

جـراحات تـنت آنقدر بسیارند     زمین و
آسمان زین داغ خونبارند

    دستت شده              از تن جدا

    گردد سرت              بر نیزه ها

           من ماندم و این دشمنان ابالفضل

ای سـاقـی لب تشنگان ابالفضل

کنار علقمه غوغا شده برپا           امـان
و نـاله و صد آه و واویلا

زضرب آن عمود آهن اعدا          فتاده
بر زمین از روی زین سقا

جسم تو در        خون غوطه ور

گفتی مرا         خیمه مبر

در انتظارت کودکان ابالفضل

ای ساقی لب تشنگان ابالفضل