شعری به مناسبت 23 محرم

سالروز تخریب سامرا

واویلا از این غم واویلا

قلب مولا خون شده             دیده ها گریون شده

از جفای کافران                  سامرا ویرون شده

لرزه بر عرش خدا              محشری گشته به پا

سامرا از این عزا                شد شبیه کربلا

کینه ها پیدا شده                 در جهان غوغا شده

گوئیا بار دگر                    روز عاشورا شده

ای امید ما همه                  روی لبها زمزمه

العجل ای یوسف                نازنین فاطمه

بر دوعالم سروری              منتقم بر مادری

کی شود آیی و با                ذوالفقار حیدری

ای به زهرا نور عین           ای امیر عالمین

حک شده بر پرچمت            یالثارات الحسین

عزیز فاطمه با جسم صد چاک            میان قتلگه افتاده برخاک

کشته شد خون خدا              واویلا واویلتا

فتاده بین صحرا زاده حیدر     شده صد پاره پاره آن تن بی سر

رسد از قتلگاهش ناله زهرا    غریب من چرا گشتی چنین پرپر

کنار جسم او با حال خسته     نشسته مادر پهلو شکسته

جسم او در قتلگاه    واویلا واویلتا

یکی شمشیر کین بر روی او میزد       یکی با تیر بر بازوی او میزد

یکی سنگ جفا سویش رها کرده          یکی با نیزه بر پهلوی او میزد

نمایان شد تمام بغض و کینه               نشسته شمر دون بر روی سینه

راس او از تن جدا               واویلا واویلتا

چو اسبش سوی خیمه بی سوارآمد       به سویش اهلبیت بی قرارآمد

بگوید تا که بابم تشنه بود آیا              سکینه سوی او با حال زار آمد

همه از خیمه ها بیرون دویدند            ولی سالار زینب راندیدند

خیمه ها غرق عزا              واویلا واویلتا

رسیده در کنار قتلگه خواهر               حسین او  فتاده بی کس و یاور

زند ناله چرا دشمن لب عطشان           بریده از قفا راس تو با خنجر

اگر کشتند چرا آبت ندادند                  ترا زآن آب نایابت ندادند

زینب زند صدا      واویلا واویلتا

بگردد خواهرش با دیده گریان             به دنبال تن آن خسزو خوبان

به زیر تیغ و تیرو نیزه دشمن             تن عریان و صدپاره شده پنهان

اگر کشتند چراخاکت نکردند               کفن بر جسم صدچاکت نکردند

راس تو به نیزه ها              واویلا واویلتا

افتاده ام در کنج ویران          افتاده ام گریان ونالان

من بر سرم آن سایه طوبا ندارم           شامیا میگن من دیگه بابا ندارم

من کودکی سه سالم             من غرق آه ونالم

تنها وبی پناهم                   رحمی کنین به حالم

با حسین کجایی      مردم ازین جدایی

بابا تویی بود ونبودم            بابا ببین روی کبودم

دشمن مرا میزد پدر با هر بهانه

با نیزه و با سیلی و با تازیانه

بابا ببین پاهامو      اشکای تو چشامو

گوشواره ای ندارم  بابا ببین گوشامو

بابا حسین کجایی    مردم ازاین جدایی

بابا بیا در این خرابه            بابا ببین قلبم کبابه

با پای پر از آبله من را دواندند

بابا به پشت قافله من را کشاندند

قلبم چه بی قراره                دردم چه بیشماره

می خوام که پاشم اما            پاهام توون نداره

بابا حسین کجایی

مردم از این جدایی

تا که رسیدی پیش دختر        کنج خرابه شد منور

بابا سرت اینجا ولی برگو تنت کو        دستت کجا گشته پدر انگشترت کو

قدم ببین خمیده       موهای من سپیده

بامن بگو پدر جان کی حنجرت بریده

بابا حسین کجایی

مردم از این جدایی

شب
جمعه

هر شب جمعه که میشه دلم هواتو می کنه هوای صحن ِحرم کرب و بلاتو می کنه

هر شب جمعه که میشه برات زیارت میخونم    چی میشه یک شبم بیام اونجا زیارت بخونم

هر شب جمعه که میشه با این امید منتظرم تا که بیام یه روزی و سجده کنم توی حرم

هر روزی که می شنوم کسی زیارتت میاد    این دل بی قرار من برات کربلا میخواد

روزی که دنیا اومدم گشته ام آشنای تو        ریخته اند به کام من تربت کربلای تو

چی میشه اگه که مولا به منم نظر کنی      ناله و آه دل من رو تو با اثر کنی

چی می شه همین زودی منو تو دعوت بکنی به منم مثل همیشه تو محبت بکنی

چی میشه نزد خدا مولا حبیبم بکنی         هم زیارت هم شهادت رو نصیبم بکنی

چی میشه به من بگی نوکر من بیا بیا          دستمو بگیری و ببری به سوی کربلا

به خدا یه عمریه حسرت کربلا دارم        چی میشه این سرمو رو خاک پاکت بذارم

آقاجون بذار بگم که این دلم تنگه برات        قربون غریبی ات منو ببر به کربلات

با خودم عهد بسته ام اگر بیام کرب وبلا       بخونم از غصه و غربت شاه کربلا

چی می شد اگه یه روزی دسته جمع میومدیم   توی صحن وحرمت برسر و سینه می زدیم